හැබැයි කවදාවත්ම මට පළවෙනි එක්කෙනා ගැන තරම් දෙවෙනි එක්කෙනා ගැන ආදරයක් ඇති වුණේ නෑ, අඩුම තරමින් 50% ක් වත්. ඒ දවස් වල එයාට කෝල් දෙන එක ගොඩක් වියදම් අධිකයි, එයාට ඊමේල් තිබ්බෙත් නෑ.
හැබැයි හැම මාසෙම එයා එයාගෙ චූටි අත් අකුරු වලින් ලියාපු A - 4 කොළ කීපයක් මට තැපෑලෙන් එවුවා. මට දිග ලියුම් ලියන්න ඕනෙ වුනේ නෑ. ඒකෙන් වෙන්නෙ මගේ දුක වැඩි වෙලා, තනිකම , පාලුව වැඩිවෙලා මම ආපහු ලංකාවට යැවෙන එක.
මම මෙහෙ තනි වෙලා නිසා, මට ඕනෙ වුණේ මේ රටෙන් සම්බන්ධයක් හදා ගන්න. ඒක නිසා මම එයත් එක්ක තිබ්බ සම්බන්දෙ නැවැත්තුවා.අන්තිමේදි මම ගොඩක් වයසෙන් අඩු කෙල්ලෙක් එක්ක යන්න එන්න පටන් ගත්තා.
වයසෙන් වැඩි වෙද්දි එයා ගොඩක්ම වෙනස් වුණා.ඒත් අපි අවුරුදු කීපයක්ම එකට හිටියා. සමහර විට ඒ අපි දෙන්නම වැඩි කලබල නැති ගෙදරටම වෙලා ඉන්න කැමති අය හින්ද වෙන්න ඇති.
සමහරවිට මෙහෙ දැන ඇඳුනුම්කම් අඩු හින්ද වෙන්නත් ඇති. හැබැයි ලොකුම හේතුව අපි අතරෙ තිබ්බ ආර්ථික බැඳීමයි අපිට එකිනෙකාගෙන් හම්බ වෙච්ච උදව් උපකාරයි වෙන්න ඕනෙ.
ඒකත් කාලයක් යද්දි අවසානෙ කරා ලගා උනා. ඊට පස්සෙ මට වඩා අවුරුදු කීපයක් වැඩිමල් විජාතික කෙල්ලෙක් එක්ක මම් සම්බන්ද උනා .අපිට ලොකු අනාගතයක් නැති බව හොඳටම දැනගෙන වුණත් මම එයාට ගොඩක් ආදරේ වුණා. සමහර විට අර පළවෙනිම කෙල්ලට ආදරේ වුණාටත් වඩා.මට ඕන වෙලා තිබ්බෙ ආදරේ...මට ලගින් ඉන්න කෙනෙක්...
ඒත් එයා මාව සෙල්ලමකට ගත්තා විතරයි.එහෙමත් නැත්තන් එයාට හැඟීම් ඇතිවෙනවා, නැති වෙනවා වෙන්න ඕනෙ. ඒත් නැත්තන් එයාට ඕනෙ වුණේ කායික සම්බන්ධයක් විතරක් වෙන්න ඇති.
බලමු ඊලඟ කොටසත් කියවලා. මේක ටිකක් විතර අමුතු කතාවක් වගේ.
ReplyDelete